سقراط در اتاق درمان: گفت‌وگویی ناب با هر مراجع

سقراط در اتاق درمان:

با هر بیمار، وظیفه‌ی ما این است که درمانگری باشیم که هرگز پیش از این نبوده‌ایم؛ این کار مستلزم کنار گذاشتن سناریوهای آماده و ورود به گفت‌وگویی است که پیش از این تجربه نکرده‌ایم.

Hoffman I (1998). Ritual and spontaneity in the psychoanalytic process: A dialectical constructivistview. Hillsdale, NJ: Analytic Press.

چگونه می‌توانیم وارد گفتگویی ناب و منحصربفرد با دیگری بشویم؟

گفت‌وگوی واقعی زمانی رخ می‌دهد که درمانگر بتواند از پیش‌فرض‌ها و تفسیرهای از پیش‌تعیین‌شده فاصله بگیرد و وارد فضایی شود که در آن، هم بیمار و هم درمانگر در لحظه حضور داشته باشند.

• اصول ورود به گفتگوی ناب:

1- اجتناب از تفاسیر مکانیکی:

از تفاسیر مکانیکی اجتناب کند و به جای آن، بر تجربه‌ی زنده‌ی لحظه‌ی حاضر تمرکز کند.

2- گوش دادن به احساسات درونی:

به احساسات و واکنش‌های درونی خود گوش دهد تا بتواند درک بهتری از فضای عاطفی مشترک با بیمار داشته باشد.

3- پذیرش ناشناخته‌ها:

پذیرای ناشناخته‌ها باشد و نترسد که در مسیر گفت‌وگو، به همراه بیمار چیزهای جدید کشف کند.

چگونه می‌توانیم در هر دیدار درمانگری تازه باشیم؟

یکی از چالش‌های اساسی در رواندرمانی، اجتناب از تبدیل‌شدن به یک فرد کلیشه‌ای و تکراری است. برای تازه‌ماندن در هر جلسه، درمانگر باید قادر باشد که خود را از الگوهای پیشین آزاد کند و با هر بیمار به گونه‌ای منحصر‌به‌فرد ارتباط برقرار نماید.

• راهکارها برای نوآوری در هر جلسه‌ی درمانی:

1- رها کردن ذهنیت از پیش‌تعیین‌شده:

درمانگر باید از این دام اجتناب کند که بیماران را صرفاً بر اساس تشخیص‌های پیشین یا تجارب قبلی خود تحلیل کند. هر بیمار دارای دنیای روانی منحصر‌به‌فردی است که نیازمند توجه ویژه در همان لحظه‌ی مواجهه است.

2- توجه به تجربیات عاطفی زنده در لحظه‌ی درمان:

برای اینکه در هر جلسه درمانگری جدید باشیم، لازم است که به واکنش‌های هیجانی خود در مواجهه با بیمار دقت کنیم و از آن‌ها به عنوان ابزاری برای درک پویایی‌های درمانی استفاده کنیم. این امر از تبدیل‌شدن جلسات به روندی مکانیکی جلوگیری می‌کند.

3- انعطاف‌پذیری و تجربه‌ی روش‌های متفاوت:

درمانگر باید آمادگی داشته باشد که سبک خود را بر اساس نیازهای بیمار و فضای درمان تغییر دهد.  درمانگر زمانی زنده و پویا باقی می‌ماند که خود را محدود به یک روش خاص نکند و همواره در حال کشف شیوه‌های نوین برقراری ارتباط تحلیلی باشد.

در نهایت، برای آنکه در هر جلسه‌ی درمانی “یک درمانگر جدید” باشیم، لازم است که از الگوهای تکراری فاصله بگیریم، در لحظه‌ی حال با بیمار حضور داشته باشیم، و از مواجهه با ناشناخته‌های درمان نهراسیم.

منبع:

Gabbard, G. O., & Ogden, T. H. (2009). On becoming a psychoanalyst. International Journal of Psychoanalysis, 90(2), 311-327.