تسوندوکو؛ پادزهری برای توهم دانایی

در زمانه‌ای که اثر دانینگ–کروگر بر فضای ذهنی بسیاری سایه انداخته، تسوندوکو دقیقاً در نقطه‌ی مقابل آن قرار دارد. فردی که قفسه‌اش پر از کتاب‌های نخوانده است، بیشتر از بسیاری می‌داند که چه چیزهایی را نمی‌داند. او با فروتنی، کنار نادانی‌اش زندگی می‌کند.

«اگر اندازه‌ی جهلت را می‌دانی، از اکثریت مردم جلوتر هستی.» — جسیکا استیلمن

 

کتاب‌هایی که نخوانده‌ایم، اما تغییرمان می‌دهند

کتاب‌هایی درباره‌ی تاریخ کلیسا، مغز، یا فراماسونری، حتی اگر هرگز باز نشوند، ما را تغییر می‌دهند. حضور فیزیکی‌شان، یادآوری دائمی است از وسعت نادانسته‌ها. مثل یک گفت‌و‌گوی خاموش، اما تأثیرگذار. شاید نپرسند، اما ما را به پرسیدن وامی‌دارند.

درمانگر، تسوندوکوی انسانی‌ست

در روان‌درمانی، درمانگر نه فقط کسی‌ست که دانسته‌ها را تفسیر می‌کند، بلکه کسی‌ست که بخش‌های «نخوانده» روان را هم در خود جا می‌دهد. خاطرات، رؤیاها، ترس‌ها، الگوهای تکراری—همه به جلسه می‌آیند، نه برای اینکه فوراً خوانده شوند، بلکه برای اینکه تحمل و پذیرفته شوند.

درمانگر مثل کتابخانه‌ای‌ست که می‌داند بعضی کتاب‌ها را نباید هنوز باز کرد، اما باید نگه‌شان داشت.

تسوندوکوی درونی درمانگر

حتی خود درمانگر نیز باید بتواند با بخش‌هایی از ندانستن درون خود زندگی کند. هر مقاله‌ی نخوانده، هر تجربه‌ی نپرداخته، و هر تئوری ناتمام، جایی‌ست برای رشد و صبر. زیستن با ناتمامی، هنر اوست.

پس از نمایشگاه کتاب، احساس گناه نکنید

اگر از نمایشگاه کتاب با کیسه‌هایی پر برگشتید، نگران نباشید. این کتاب‌ها برای این نیستند که همه را فوراً بخوانید. گاهی فقط باید باشند. باید شما را به فروتنی دعوت کنند. به پرسش. به زیستن با افق‌هایی ناتمام.

شاید هرگز خوانده نشوند، اما آنجا هستند؛ مثل بخش‌هایی از ما که هنوز هیچ‌کس آن‌ها را نخوانده است…