پذیرش و خلاص! انکار و سرزنش خود یا دیگری، نوع بدخیمی از خودآزاری است. راه‌حل آن: پذیرش شرایط و اشتباهات

در مدتی کمتر از هفت روز، سه نفر، هر یک مستقلاً و بی‌اطلاع از دیگری، مرا اکیداً به پذیرش دعوت کردند. وقتی تلفنی با الهام دهقان مربی مهربان یوگا از شرایط دیوانه‌کننده کشور و فشار جان‌فرسای روحی‌‌ام درددل کردم. ایراد کارم را در یک کلمه گنجاند: سرزنش. گفت بپذیر و خلاص. بدون پذیرفتن همۀ واقعیات، هرچند جان‌گداز و تلخ، نمی‌توانم به آرامش برسم و انرژی‌ام را ذره ذره دور می‌ریزم…که بر چیزهای قابل تغییر متمرکز باشم. نه واقعیاتی که بود و نبودشان در دست من نیست.

ریحانه خوش‌سخن دوست نویافته‌ام که مانند من به تازگی دامنش سبز شده، برایم از پذیرش شرایط و وضعیت مادرانگی با همه محدودیت‌ها و تفاوت‌هایش سخن‌ها گفت. بس که به این می‌اندیشم کی و چطور سراغ کارهای مورد علاقه‌ام بروم، چرا وقتی ندارم چرا با وجود بچه به خودم و زندگی سخت‌تر می‌رسم. و همه این نارضایتی‌ها نه تنها خوشی بلکه اصل زندگی را از من می‌رباید.

از آن طرف تصادفاً مشغول مطالعه کتاب چگونه کمالگرا نباشیم هستم. استفان گایز نویسنده می‌گوید نشخوار ذهنی چیزی نیست جز تلاشی بیهوده و مأیوس‌کننده برای تغییر گذشته از طریق فکر کردن. نکن جان من جواب نمی‌دهد. دلیلش انکار توست. صرفاً بپذیر و عبور کن. پذیرش پادزهر اشتباهات گذشته است.

و چقدر به همه این حرف‌ها نیاز داشتم. جالب آنکه هر کدام از دریچه خاصی موضوع پذیرش را پیش کشیدند. اما نقطه ضعف من در جایگاه‌های گوناگون زیستن، یکسان بود. دوستی قدیمی، دوستی جدید و نویسنده‌ای که به درستی گفته‌اش ایمان یافتم، هر سه مرا به پذیرش خواندند و عجب که نیاز اصلی‌ام از چه راه‌هایی بارها به من یادآوری شد.
حال اینکه در گذشته بر موضع انکار و سرزنش و نشخوار پافشاری می‌کرده‌ام، دیگر مهم نیست. فکر کردن به آن همانا و درگیر سیکل معیوب شدن همان. به قول استفان به عملی دیگر مشغول شو.

به علایقت بپرداز که خود به خود اشتباهات را فراموش کنی خصوصا اگر غیرقابل جبران باشند. اگر جبران دارند کافیست تنها بر راه حل تمرکز کنیم. و من اکنون در حال نوشتن هستم. این فعالیت کنشگرانه مرا به جلو هل می‌دهد و از فکر مسموم آسوده‌. به شرط آنکه خودسرزنشگری را در قالب کلمات مکتوب نریزم. تقلب بی تقلب. از آموخته‌ها می‌نویسم. از چیزهای دوست‌داشتنی و لذت‌بخش. از اینکه چقدر با وجود برخی آدم‌ها احساس خوشبختی می‌کنم. از اینکه این مدت کوتاه از روابطم رضایت فوق‌العاده‌ای داشته‌‌ام. دوستان جدیدی یافته‌ام. با دوستان سابقم گپ و گفت های روح‌افزا فراوان داشتم. که رابطه‌ام با والدینم در ماه اخیر بسیار راضی‌کننده و مثبت و بی‌تنش بوده است. که با وجود خبرهای ویران‌کننده مربوط به سلامت و سیاست، دارم کتابهای جذابی می‌خوانم. از همه مهم‌تر می‌نویسم… در سفر هستم. دخترانم سالم و خوشحالند. خداوندا تو را سپاس می‌گویم. عزیزانم را خودت در کنارم سالم و سرزنده نگاه دار…و مرا شاکر و اندیشه‌ورز و عاشق و شکوفنده…